વન ઓફ માય ફેવરિટ ફિલ્મ ‘ધી ફોલ્ટ ઈન અવર સ્ટાર’માં એક અદભૂત ડાયલોગ આવે છે, ‘ધી વર્લ્ડ ઈઝ નોટ અ વિશ ગ્રાન્ટિંગ ફેક્ટરી.’ વિશ્વ એ કંઈ વરદાનની ખાણ નથી કે તમે માગો એ બધુય મળી જાય. ઈચ્છો એ બધુય હાજર થઈ જાય. જે સપના જુઓ એ બધાય સાકાર સાકાર થઈ જાય, હકીકતમાં ફેરવાઈ જાય. અહીં તો તમારી ઈચ્છાઓ એમને એમ પડી રહે. સપનાઓ સળગીને રાખ થઈ જાય તોય કોઈ ભાવેય ના પૂછે. કારણ કે આ જ તો દુનિયા છે! દુનિયાની આ જ તો નિયતિ છે! એનો અફસોસ શો? ને અફસોસ કરવો તોય કેટલો કરવો? કેટલી કેટલી વાર કરવો? જે કિસ્મતની લકીરોમાં નથી લખાયેલું એને મેળવવા કંઈ ચાકુથી હથેળીઓ પર રેખાઓ થોડી કોતરી શકાય? થવાનું તો એ જ છે જે પહેલાથી લખાયેલું છે! થઈ તો એ જ રહ્યું છે જે પહેલાથી લખાયેલું હતું! એફિલ ટાવર પરથી કુદી જાવ કે મરીના બીચ પર ડૂબી જાવ, લેખમાં મેખ કોણ મારવાનો? હું કે તું, બસ નિયતિની ચોપાટની ચળકાટ વધારનારા પ્યાદા માત્ર! ના તો આપણે ચાલ ચાલી શકીએ કે ના તો આપણે રમત અધુરી છોડીને ઉભા થઈ શકીએ. નસીબે નક્કી કરેલી રમત રમતા જઈએ. જન્મીએ, મોટા થઈએ, પ્રેમમાં પડીએ, વિખુટા પડી જઈએ, મરી જઈએ. મને બહુ ગમતી ‘કાઈટ્સ્’ ફિલ્મના કોન્સેપ્ટની જેમ જ તો!
આકાશમાં ઉડતી બે પતંગોને લાગતું હોય કે એની ઉડાણમાં આકાશ આખું સમાઈ જશે, મપાઈ જશે. પણ હકીકત તો કંઈક અલગ જ હોય! આસ્માંમાં આંખમીચામણી કરતી એ પતંગોની દોર તો કોઈ બીજાના હાથમાં હોય! એ ઈચ્છે એટલી ઢીલ આપે ને એની મરજી પડે ત્યારે ખેંચ મુકે. એકબીજાના પેચમાંથી ક્યારે અલગ ના થવાનું વિચારી ઉડ્યા કરતી પંગતોના પેચ ક્યારે છૂટી જાય, ક્યારે કપાઈ જાય કોને ખબર? ક્યારે એની ઈચ્છાઓ અધુરી રહી જાય? સપનાઓ ક્યારે સળગીને રાખ થઈ જાય કોને ખબર? ખબર તો બસ માત્ર એટલી જ કે જે મળ્યું એને બાંહોમાં ભરી લેવાનું. બથ ભરીને ભીંસી નાખવાનું. થોડું હસી લેવાનું ને છાતી ફાડી રડી લેવાનું
...પણ,,, પણ,,, પણ,,,જે ના મળ્યું એનું??? જે પાછળ છૂટી ગયું એનું??? એનું શું??? ઓ યારા! એનો ખાલિપો જ તો જિંદગીનો જશ્ન હશેને! એ ખલિશ, એ ખલા જ તો કોઈ વગર ગુજારી કાઢેલા દિવસોને જિંદગીનું નામ આપશેને! એનું જ તો સેલિબ્રેશન હશેને જિંદગીની શામનું! દરિયાને પાર જિંદગીની માફક ડૂબતો સુરજ જોતા જોતા, કાંપતા હાથે વ્હિસ્કીનો ઘૂંટ ભરતા ભરતા, બૂઢ્ઢી આંખોએ જવાનીની રવાની યાદ કરતા કરતા જે ડૂસકુ ભરાઈ જાય કે હાસ્ય રેલાય જાય એ જ તો હશે જિંદગીનો હિસાબ! મારો સરવાળો...તારો સરવાળો...મારી બાદબાકી...તારી બાદબાકી....
તારો ભરી એક રાત મેં
તેરે ખત પઢેંગે સાથ મેં
કોરા જો પન્ના રેહ ગયા
એક કાંપતે સે હાથ મેં
થોડી શિકાયત કરના તું
થોડી શિકાયત મેં કરું
નારાઝ બસ ના હોના તું
ઝિંદગી...
(ફેસબૂક પર લખેલી પોસ્ટ... બસ યું હી... )
આકાશમાં ઉડતી બે પતંગોને લાગતું હોય કે એની ઉડાણમાં આકાશ આખું સમાઈ જશે, મપાઈ જશે. પણ હકીકત તો કંઈક અલગ જ હોય! આસ્માંમાં આંખમીચામણી કરતી એ પતંગોની દોર તો કોઈ બીજાના હાથમાં હોય! એ ઈચ્છે એટલી ઢીલ આપે ને એની મરજી પડે ત્યારે ખેંચ મુકે. એકબીજાના પેચમાંથી ક્યારે અલગ ના થવાનું વિચારી ઉડ્યા કરતી પંગતોના પેચ ક્યારે છૂટી જાય, ક્યારે કપાઈ જાય કોને ખબર? ક્યારે એની ઈચ્છાઓ અધુરી રહી જાય? સપનાઓ ક્યારે સળગીને રાખ થઈ જાય કોને ખબર? ખબર તો બસ માત્ર એટલી જ કે જે મળ્યું એને બાંહોમાં ભરી લેવાનું. બથ ભરીને ભીંસી નાખવાનું. થોડું હસી લેવાનું ને છાતી ફાડી રડી લેવાનું
...પણ,,, પણ,,, પણ,,,જે ના મળ્યું એનું??? જે પાછળ છૂટી ગયું એનું??? એનું શું??? ઓ યારા! એનો ખાલિપો જ તો જિંદગીનો જશ્ન હશેને! એ ખલિશ, એ ખલા જ તો કોઈ વગર ગુજારી કાઢેલા દિવસોને જિંદગીનું નામ આપશેને! એનું જ તો સેલિબ્રેશન હશેને જિંદગીની શામનું! દરિયાને પાર જિંદગીની માફક ડૂબતો સુરજ જોતા જોતા, કાંપતા હાથે વ્હિસ્કીનો ઘૂંટ ભરતા ભરતા, બૂઢ્ઢી આંખોએ જવાનીની રવાની યાદ કરતા કરતા જે ડૂસકુ ભરાઈ જાય કે હાસ્ય રેલાય જાય એ જ તો હશે જિંદગીનો હિસાબ! મારો સરવાળો...તારો સરવાળો...મારી બાદબાકી...તારી બાદબાકી....
તારો ભરી એક રાત મેં
તેરે ખત પઢેંગે સાથ મેં
કોરા જો પન્ના રેહ ગયા
એક કાંપતે સે હાથ મેં
થોડી શિકાયત કરના તું
થોડી શિકાયત મેં કરું
નારાઝ બસ ના હોના તું
ઝિંદગી...
(ફેસબૂક પર લખેલી પોસ્ટ... બસ યું હી... )
No comments:
Post a Comment